Love, Rosie - Cecelia Ahern [Akurat, 2014]

Pewnie zauważyliście, że w ostatnim czasie sporo u mnie Cecelii Ahern. Najpierw Sto imion, później Zakochać się, wszystko tej samej autorki. Do kolekcji brakuje jeszcze tylko kultowej powieści PS. Kocham cię, której wciąż jeszcze nie przeczytałam. Wstyd i hańba! Polubiłam się z panią Ahern i jej lekką twórczością przepełnioną ciepłem. Jak dotąd się nie zawiodłam, bo zawsze otrzymywałam to, czego oczekiwałam - moment na oderwanie myśli, relaks, wewnętrzny spokój. Słysząc o kolejnej powieści Cecelii Ahern, nie mogło być inaczej niż z tytułami poprzednimi, musiałam ją przeczytać. Szczególnie, że zewsząd bombardowana byłam informacjami o ekranizacji najnowszego tytułu Love, Rosie. Zachęcający zwiastun stał się dla mnie dodatkową motywacją, by szybko sięgnąć po książkę, na której została oparta ekranizacja.

Love, Rosie to przede wszystkim historia prawdziwej przyjaźni między tytułową Rosie a Alexem. Oboje znali się od najmłodszych lat, wspólnie przeżyli najbardziej szalone przygody swoich nastoletnich dni, aż pewnego dnia przyszedł moment, kiedy musieli się rozstać. Rosie została w Dublinie, a Alex wyprowadził się z rodzicami do Ameryki. Wtedy właśnie nastąpił przełom, który całkowicie odmienił ich przyszłość. Bo gdyby Alex wrócił do Rosie i pojawił się na jej balu absolwentów wszystko ułożyłoby się zupełnie inaczej. Czy lepiej? Kto wie. Każde z nich z pewnością coś by zyskało, a coś straciło. Pytanie tylko, czy przetrwałaby ich głęboka przyjaźń? A może narodziłoby się całkowicie inne uczucie?

Wiecie co,  jestem trochę w kropce, bo dałam się omotać i oczarować pięknemu zwiastunowi filmu, który obiecywał mi łzy wzruszenia i zaparty dech w piersi. Natomiast książka zostawiła mnie z przegadanym rozczarowaniem na ponad pięćset stron. Owszem, jest coś wyjątkowego w tej powieści, ukryty przekaz, do którego warto dotrzeć i który warto zrozumieć, dopasowując do swojego własnego życia, ale wciąż mam wrażenie, że mogło to potrwać znacznie krócej, że pobocznych scen i wątków mogło być mniej, bo nie wniosły żadnej szczególnej wartości do wątku Rosie i Alexa. Chociażby te wszystkie kartki urodzinowe czy notki z gratulacjami, które pojawiały się co jakiś czas. Dopiero na końcu dowiadujemy się skąd taka forma, ale moim skromnym zdaniem było to zbędne i nie wnosiło niczego konkretnego do treści i wątku głównych bohaterów. Właśnie, skoro już o formie tekstu mowa, to tu również wtrącę swoje trzy grosze, bo jestem zawiedziona. Owszem, jest oryginalnie i inaczej niż zawsze, ale jest strasznie niewygodnie! Z początku myślałam, że to tylko tak na chwilę, bo przecież Alex i Rosie są młodzi, dlatego ciągle wymieniają ze sobą maile i to jest powód, dla którego treść nie leci jednolitym tekstem tylko ma formę maili właśnie. Niestety, tak jest przez cały czas. Maile, notki, kartki, smsy. Poczułam się jak wtedy, gdy czytałam Pięćdziesiąt twarzy Greya i widziałam wymianę wiadomości pomiędzy głównymi bohaterami, gdzie na domiar złego każdy mail miał inny tytuł (kto normalny zmienia tytuł wiadomości przy każdej odpowiedzi?). Było źle. Z czasem oczywiście się przyzwyczaiłam, ale było to bardziej ze smutnej konieczności niż z faktu, że przestałam to zauważać. Strasznie niewygodne w czytaniu, bo momentami człowiek gubi się, kto do kogo i o czym pisze. Formie tej powieści mówię stanowcze nie!

Owszem, jestem rozczarowana tą powieścią. Może nie całkowicie, bo tak jak wspomniałam wcześniej, książka ma coś w sobie, tę magię Ahern, którą zawsze znajdzie się w jej powieściach. Niemniej jednak magia ta była głęboko ukryta pod przegadanymi mailami i zapisami z czatu bohaterów, których mogłoby tam w ogóle nie być. Do ostatniej strony czekałam aż wreszcie nastąpi przełom, który powali mnie na kolana. Wiecie, ten moment, kiedy wzruszająca historia wreszcie będzie miała swój finał, a ja zaleję się rzewnymi łzami. Nic z tego. Skończyło się bardzo przeciętnie. Z happy endem, ale przeciętnie. Bo czy oni nie mogli jakoś wcześniej, tylko rzucali sobie sami kłody pod nogi przez całe życie? Ech. Tak czy inaczej, krótko podsumowując, nie jest to najgorsza książka w mojej czytelniczej karierze, choć z tych autorstwa Ahern najsłabsza, mimo wszystko.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Akurat