Ej, Ty! Znasz swoją wartość? O tym, jaka byłam głupia i Ty prawdopodobnie też.

źródło

Pewnie zastanawiasz się, skąd ten dziwny tytuł posta. Dziwny, nie dziwny, ale pytanie nadal aktualne - znasz swoją wartość? Wiesz, jakie znaczenie masz Ty i Twoja praca? A może wydaje Ci się, że wiesz? Gdy przychodzi moment wyceny, dajesz się podpuścić, pozwalasz umniejszyć swoje zasługi, swoją pracę, siebie? Przestajesz być pewien swojej siły i z minuty na minuty kurczysz się, pozwalają się zdeptać, potulnie robiąc to, czego od Ciebie wymagają? I co, dalej jesteś pewien swego? Dalej wydaje Ci się, że znasz swoją wartość? Dalej wydaje Ci się, że cokolwiek wiesz?

Może trochę Cię prowokuję, ale uwierz mi, że ja też często dawałam się tak podpuścić. Wiara w samą siebie malała z każdą chwilą, ustępując miejsca durnym komentarzom, cichym chichotom, przeświadczeniu, że nie potrafię. A prawda jest zupełnie inna. Potrafię. I całkiem nieźle mi to wychodzi. Ba, wychodzi mi to zajebiście! I Ty też w to uwierz.

(tu wdycham z irytacją, bo przecież nie w tym kierunku miało to wszystko pójść. nie miałam brzmieć jak coach nawołujący do zebranych, by zmienili swoje życie..)

Do takich wniosków jak wyżej zaczęłam dochodzić po lekturze jednej z książek Tomka Tomczyka, znanego również jako Kominek lub ostatnimi czasy Jason Hunt, Blog. Pisz. Kreuj. Zarabiaj. I nie były to jedyne wnioski, które wyciągnęłam już w trakcie czytania. Przede wszystkim uderzyło mnie to, jak głupia byłam. Jak zachłysnęłam się blogowym światem recenzentów książkowych, jak dałam się omotać, wyssać do reszty, żeby potem zostać wyplutą bez najmniejszej siły i ochoty do pisania. Byłam głupia, że dałam się tak wrobić i wykorzystać, ale to wszystko na moje własne życzenie, więc jedyną osobą, do której mogę mieć pretensje, jestem ja sama. 

Kamykowa Czytelnia powstała dla przyjemności. Od zawsze miałam potrzebę pisania (dlatego co chwilę tworzyłam jakieś nowe blogi, żeby potem je zamknąć w przypływie nieuzasadnionego szału), uwielbiałam czytać, miałam też już wtedy epizody z pisaniem recenzji. Potrzeba mi było jednak własnego miejsca, na którym mogłabym pisać nie tylko stricte o literaturze. Wtedy zachłysnęłam się współpracą z wydawnictwami i przepadłam. Z początku było fajnie, tyle nowych książek, ktoś mnie czyta, ktoś w ogóle chce ze mną współpracować. WOW. Byłam głupia (powtórzę to jeszcze nie raz). Minęły już ponad 3 lata, od kiedy piszę i bloguję pod Kamykową Czytelnią. Czuję, że mam dosyć. Że się wypaliłam. Że już nie chcę. A przecież nie o to chodziło. Miała być przyjemność, skończyło się na ponurym obowiązku i presji. Tobie też pewnie zdarzają się momenty, kiedy odkładasz książkę z własnej półki, którą bardzo chcesz przeczytać, bo gonią Cię terminy, bo współprace. Za co? Za darmową książkę. Bitch please. Naprawdę za (średnio) 30zł chcesz odbierać sobie przyjemność, jaką daje Ci czytanie, bo gonią Cię terminy, bo musisz podpiąć recenzję pod inne portale, jeszcze na tym tracąc? 

Niepisane zasady mają to do siebie, że są niepisane i kiedy ktoś wymaga od ciebie czegokolwiek, wtedy przyjemność zamienia się w pracę. A za pracę co się robi? Płaci.

Tomek Tomczyk - Blog. Pisz. Kreuj. Zarabiaj [s. 334]

Hej, nie chcę być tutaj hipokrytką. Przecież dobrze wiesz, że ja też to robiłam, nadal robię i pewnie robić w jakimś stopniu będę. Ale przyszedł czas na to, przynajmniej w moim przypadku, by przemyśleć swoje priorytety, swoje idee i wartości. Bo mnie osobiście nie chodziło o to, by tyrać i robić coś z konieczności, a właśnie teraz często tak jest. Postanowiłam przestać. Ograniczyć współprace tylko do tych, które naprawdę chcę utrzymać. Mimo że darmowe egzemplarze pozwoliły mi poznać wiele tytułów i autorów, po których nigdy bym nie sięgnęła, gdyby nie współpraca, to i tak chcę się ograniczyć. Wiesz, ile mam na półkach pozycji, których nie tknęłam? Czas najwyższy to zmienić. Pisać o czym chcę i kiedy chcę. Koniec z wymuszonymi postami o książkach, które nie urwały mi dupy albo którymi nie rzuciłam o ścianę. Nie będę na sobie niczego wymuszać, bo z jakiej racji? Nie o to mi w tym moim pisaniu chodziło. Jeśli przestałam mieć z tego przyjemność i traktuję bloga jak pracę, nie otrzymując za to wynagrodzenia? Dlatego rezygnuję :) A Ty rób jak chcesz. Tylko zastanów się, czy za rok, dwa albo trzy nie obudzisz się z ręką w nocniku, jak ja.

Chcę wreszcie uwierzyć w to, że to, co robię ma wartość. Że Kamykowa Czytelnia nie jest jakiś słupem reklamowym, a ja tanią siłą roboczą i blogerką, co daje się wykorzystać za rzekomą zapłatę w postaci książki. Kiedyś mi to odpowiadało. Byłam głupia, popełniałam błędy i pewnie jeszcze nie raz je popełnię. Ale dostałam nauczkę i mam zamiar wyciągnąć z tego wnioski na przyszłość. Może kiedyś dawałam się robić w konia, ale skończyło się rumakowanie. To samo tyczy się mojego drugiego bloga i mojej drugiej pasji, jaką jest cardmaking, scrapbooking i inne kreatywne czarodziejstwa. Narzeczony uparcie tłumaczy mi, że przecież zrobienie takiej jednej kartki zajmuje sporo czasu, że materiały też kosztują i jeśli ktoś twierdzi, że to za drogo, to niech idzie kupić sobie kartkę w kiosku za 3zł. I ma rację. Ma świętą rację. Czas wbić sobie to do łba.

Jeśli firma pisze, że masz zbyt wysokie ceny, grzecznie zasugeruj im, aby w wolnej chwili wybrali się do salony Ferrari i powiedzieli dealerom: "Wasze samochody są za drogie".

Tomek Tomczyk - Blog. Pisz. Kreuj. Zarabiaj [s. 340]

I to wszystko przez Kominka i jego książkę, której pierwsza połowa wpędziła mnie w takiego doła, że nie miałam na nic ochoty. Czułam się beznadziejne i żenująco. Ale potem przyszedł solidny kopniak w dupę, którego było mi trzeba. Wydaje Ci się, że to zwykły, nudny poradnik wymądrzającego się Kominka? I tu się mylisz. Bo Tomek może i się wymądrza, może i jest arogancki, ale ma w tym sporo racji i potrafi przekazać swoją wiedzę i doświadczenie z dosadnością. Żałuję, że nie przeczytałam tej książki wcześniej (a leżała już u mnie chyba z rok, niestety, nigdy nie miałam na nią czasu, zgadnij czemu?), bo wtedy dostałabym tego kopniaka wcześniej i zareagowałabym prędzej. A tak, dostałam solidną nauczkę, gdy stałam już na krawędzi, z myślą o porzuceniu bloga. Dziękuję Ci Tomku za olśnienie i za wyczucie czasu. Lepiej późno niż wcale!

A Ty, przeczytaj albo i nie przeczytaj poradnik Kominka, Twój interes. Przede wszystkim przystań na chwilę i zastanów się, czy to, co robisz, sprawia Ci przyjemność? Czy jesteś zadowolony z wszystkiego, co robisz? Czujesz się spełniony i szczęśliwy? Jeśli choć na jedno z tych pytań padła odpowiedź przecząca, zmień coś. Natychmiast! I uwierz, że potrafisz i że jesteś wartościowym blogerem/autorem/twórcą/osobą (niepotrzebne skreślić). 

źródło