Zbuntowana - Veronica Roth [Amber, 2012]

Kontynuacje pierwszych tomów serii mają to do siebie, że wzbudzają w czytelniku nie tylko ciekawość i przyjemnych dreszczyk emocji przed nadchodzącą lekturą, ale wzbudzają również strach. Strach i obawę, że ukochana przez nich pierwsza część, ta nowo poznana lektura, którą obdarzyli tak wielką sympatią, zostanie w jakiś sposób zbrukana kiepskim ciągiem dalszym i wszystko pójdzie w diabły. Wydaje Ci się, że znasz już autora, wiesz, jak pisze, że ta pierwszy tom był tak dobry, że kolejny po prostu nie może Cię zawieść. Masz rację, wydaje Ci się.

Mnie też się wydawało, że skoro Niezgodna niemal rzuciła mnie na kolana, że Veronica Roth zauroczyła mnie wykreowanym przez siebie światem i ciekawymi bohaterami, to nie ma opcji, by poczuć rozczarowanie czytając Zbuntowaną. Nieprawdopodobne, a jednak. Niestety, sprawdził się schemat serii, czyli fakt, że druga część zazwyczaj jest gorsza. Momentami mam wrażenie, że gorsza to za mało powiedziane. Jakbym czytała zupełnie inną książkę. Nagle ta Tris, którą uważałam za rozsądną, odważną i jednocześnie sympatyczną postać, którą obdarzyłam dużą sympatią, okazała się bezmyślną idiotką, która robi wszystko na opak. Tris, nie rób tego! Tris: Ok. Po czym pięć minut Tris robi to, czego robić nie powinna, bo przecież tak nakazuje rozum i serce, i wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią: dziewczyno, nie rób tego!  W takiej sytuacji ciężko więc wywnioskować, czym kierowała się główna bohaterka w swoich bezsensownych wyborach. Natomiast Tobias tym razem był raczej wycofany, drugoplanowy - może dlatego, że przytłoczyły go bezsensowne poczynania jego wybranki serca. Żałuję, że tak to się wszystko potoczyło. Miało być pięknie, a wyszło jak zwykle.

źródło

Dobra, nie przesadzając, były momenty, które zadziałały tu na plus - motyw pewnej zdrady, który wgniótł mnie w krzesło, a po którym nie potrafiłam się przez chwilę otrząsnąć, bo nie potrafiłam uwierzyć, że coś takiego naprawdę się wydarzyło. Również zakończenie tej serii okazało się być bardzo zaskakujące i za to jestem autorce wdzięczna, bo bez tych nieoczekiwanych momentów, nieprzewidzianych zwrotów akcji, byłoby naprawdę kiepsko. A tak Veronica Roth sama sobie rzuciła koło ratunkowe i ocalała przed niechybnym pójściem na dno. Było blisko. Czemu? Bo Zbuntowana nie wciągnęła mnie tak jak Niezgodna. Miałam wrażenie, że fabuła płynęła tutaj dużo wolniej mimo faktu że nasi bohaterowie znaleźli się w samym środku wojny pomiędzy frakcjami, w której nie brakowało konfliktów w środku każdej z nich. Niby było gorąco, ale mnie ledwo grzało. Nagle cały ten entuzjazm, który pojawił się zarówno w trakcie, jak i po lekturze Niezgodnej gdzieś się ulotnił, a pojawiła się chłodna kalkulacja i myśli, że wcale nie jest tak fajnie, jak miało być. Co więc z kolejnym tomem, tym finałowym? Bo jak Wierna przyniesie mi rozczarowanie, to chyba tego nie zniesę. Serio. Powiedzcie mi, że będzie dobrze, co? Będzie?

Teraz Zbuntowaną czyta Arek, po tym, jak pochłonął Niezgodną, zobaczymy, jakie będą jego wrażenia wobec tej powieści. Tak czy siak, słuchając moich opowieści o serii Roth nie potrafił pozbyć się skojarzenia z Igrzyskami Śmierci. Ciekawe, czy w trakcie lektury również będzie miał wrażenie, że Niezgodna ma coś wspólnego z przygodami Katniss Everdeen ;) Najgorsze jest to, że już czai się na ostatni tom, którego ja jeszcze nie przeczytałam. Chyba mu tego nie wybaczę :D