Sucha sierpniowa trawa - A. J. Mayhew

Sucha sierpniowa trawa to książka, która w przeciągu ostatnich dni zdobyła serca wielu czytelników, tym samym zyskując opinię bardzo dobrej, wartej lektury, wręcz porywającej. Porównywana ze Służącymi Kathryn Stockett czy Sekretnym życiem pszczół Sue Monk Kidd, nie potrzebowała wiele, by zachęcić innych do lektury. Choć temat segregacji rasowej, nietolerancji i rasizmu jest tematem dosyć powszechnym i wielokrotnie przerabianym, a strach, że natkniemy się na kolejną powtórkę w temacie wzrasta z każdym kolejnym tytułem, sięgając po Suchą sierpniową trawę nie mamy się czego obawiać.

Anna Jean Mayhew mając siedemdziesiąt jeden lat, zadebiutowała swoją pierwszą, i miejmy nadzieję, że nie ostatnią, powieścią obyczajową, która zjednała sobie serca wielu czytelniczek. W bardzo autentyczny i klimatyczny sposób otula nas atmosferą amerykańskiego południa lat pięćdziesiątych, kiedy to czarnoskórzy walczyli o prawo do niezależności, decydowania o własnym ja, równości wobec białych obywateli kraju. Ich pragnienia wielokrotnie spotykały się z niesprawiedliwością, agresją, a nawet przemocą. Jakim prawem? W imię czego? Kto dał białym jakikolwiek powód do tego, by czuć się lepszymi, nadrzędnymi? Nikt.

źródło

Sucha sierpniowa trawa to piękna historia o małej dziewczynce imieniem June, która nie potrafiła zrozumieć tej wielkiej niesprawiedliwości, która spotykała ludzi takich jak Mary, czarnoskóra kobieta, która pomagała rodzinie June, wkładając całe swoje serce w wychowanie obcych jej, białych dzieci. Za swoją dobroć i poświęcenie odpłacono jej tym, czym odpłacano wielu kolorowym, którzy rzekomo nie zasługiwali na dobre słowo z ust tych niby lepszych. Krzywdą, chamstwem, pluciem w twarz.

Mimo niezaprzeczalnego faktu, że tematyka segregacji rasowej była już przerabiana wielokrotnie, zarówno w literaturze, jak i na wielkim ekranie, Annie Jean Mayhew udało się stworzyć coś świeżego, gdzie czuć skwar amerykańskiego południa, gdzie atmosfera książki spowija nas do ostatniej strony. Nie spodziewałam się, że aż tak szybko i aż tak głęboko zatopię się w lekturę tego tytułu. Wielokrotnie miałam wrażenie, że jestem jedną z bohaterek tej historii, że stoję gdzieś z boku i obserwuję wszystko czujnym okiem. Żałowałam tylko, że w niektórych momentach nie mogłam zareagować, by los potoczył się inaczej, niż zadecydowała autorka.

Nie mogę jednakże przeboleć faktu, że Mayhew zdecydowała się otwarte zakończenie, których tak bardzo nie lubię. Niby dają czytelnikowi możliwość własnej interpretacji losów bohaterów, dają szansę na pomyślny lub tragiczny finał, według naszego uznania. Ale ja nie chcę fantazjować, nie chcę kombinować i gdybać, co by było dalej. Chcę widzieć. I żałuję, że autorka nie podarowała mi tej wiedzy. Żałuję również, że fabuła była tak spokojna, że brakowało mi iskry, jakiegoś mocniejszego akcentu, który dodałby tej historii mocy. Wtedy mogłabym dołączyć do grona osób, które staną murem za tą publikacją. A tak, nie pozostało mi nic innego, jak odłożyć ją na półkę z książkami przyjemnymi w lekturze, które zawładnęły mną przez moment, ale wciąż brakowało jej tego czegoś, co pozwoliłoby jej trafić wprost do mojego serca na dłużej. Niemniej jednak polecam, bo to temat godny uwagi, którego nigdy zbyt wiele. Trzeba przyznać, że mimo wszystko, to udany debiut. I przepiękna okładka!

  

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Black Publishing