Inferno - Dan Brown

Parę lat temu poszłam z Danem Brownem do łóżka. Och, jaka to była namiętna, pełna emocji, nieprzespana noc. Pamiętam ją po dziś dzień. Okres świąteczny, za oknem śnieg i mróz, we wszystkich oknach ciemno, tylko w moim tli się blask lampki nocnej. Z drugiego pokoju słychać ciche pochrapywanie rodziców, a ja, zakopana pod ciepłą kołdrą, dzierżę w łapach wielkie dzieło Dana. Ach, co to była za noc. Wciąż czuję te wypieki na twarzy, które towarzyszyły mi podczas tej wspólnie spędzonej nocy. Czytane wtedy Anioły i demony Browna dostarczyły mi naprawdę wielu emocji. Nie potrafiłam się od nich oderwać aż do momentu, kiedy zaczął witać mnie nadchodzący świt. To dopiero była przygoda. I wcale nie na jedną noc!

Nie na jedną, bo po spektakularnej lekturze Aniołów i demonów, postanowiłam sięgnąć po inne dzieła tego samego autora, czyli Kod Leonarda da Vinci. Tutaj emocji również nie brakowało, choć powoli, z mgły podniecenia i szału, który ogarniał mnie podczas czytania tych pokręconych historii o Robercie Langdonie, zaczął wyłaniać się schemat działania Browna. Coś tu śmierdzi, myślę sobie. Ale dałam spokój, bo przecież mi się podobało. Olać schematy.

Wreszcie, po kilku dobrych latach, pojawił się kolejny tom przygód o specjaliście do symboli, Robercie Langdonie, który bardziej niż ktokolwiek inny, wpada w takie kłopoty, że aż strach. I zawsze, ale to zawsze, musi być jakiś skandal. W tym roku Dan Brown zaserwował nam kolejny thriller z zagadkami na pierwszym planie, o niepokojącym tytule Inferno. Tym razem darował sobie religijne intrygi i postanowił wplątać w ten galimatias autora Boskiej Komedii, którym jest, oczywista oczywistość, Dante Alighieri.

Przytaczanie fabuły sobie daruję - wszak możecie przeczytać sobie notę wydawcy, bo przecież niczego więcej zdradzić Wam nie mogę. Jedyne, co mogę Wam powiedzieć to to, że tym razem Robert Langdon wylądował we Florencji z chwilową amnezją i raną postrzałową głowy po nieudanej próbie morderstwa. Ktoś mu siedzi na ogonie, Langdon nie ma zielonego pojęcia dlaczego. Ktoś chce zdziesiątkować ludzi żyjących na ziemi, a we wszystko to zamieszany jest Dante Alighieri i jego wizja Piekła.

Swego czasu naprawdę ceniłam sobie twórczość Browna. Potrafił mnie zaczarować, choć nie wiem, czy mówiąc o thrillerze, którym intryga ociera się o skandal, możemy mówić o jakimkolwiek czarze. Niemniej jednak czułam, że ani na moment nie chcę oderwać się od lektury, bo jeszcze coś przegapię, a przecież tam non stop coś się dzieje. W przypadku Inferno było bardzo podobnie. Dan Brown ani na trochę nie spuścił z tonu, dalej utrzymuje historie o Langdonie na wysokim poziomie, ale znowu zaczyna coś śmierdzieć. Znowu pojawia się ten sam schemat, który pojawił się w Aniołach i demonach i Kodzie Leonarda.. . Wychodzi na to, że Brown jest bardzo tendencyjny, bo prócz tego, że zmienia się pomysł na fabułę i intryga, na której będzie się on opierał, otoczka wokół niego jest niemal taka sama jak zawsze. Czytając Inferno nie mogłam pozbyć się myśli, że to już było, mimo że wcale tak nie było (if you know what I mean..). Brown naprawdę potrafi stworzyć niesamowitą historię i bardzo podoba mi się to, że opiera swoje pomysły na istniejących postaciach, bo to dodaje realizmu temu, co czytamy. Nie raz i nie dwa przyszło mi zastanawiać się, czy on tak na serio. I w Inferno również pojawia się ta chwila refleksji - a co, jak to prawda? Bo pojawia się motyw globalnego problemu z przeludnieniem. Ludzi coraz więcej, zasobów i surowców naturalnych coraz mniej, zwierzęta również coraz częściej wymierają, a my dalej, jak te króliki, rozmnażamy się, doprowadzając do własnego końca. A może by tak jakaś dżuma, która w naturalny sposób pozbyłaby się nadmiaru ludzi na Ziemi? Przecież w średniowieczu to działało, więc dlaczego teraz nie? I tak sobie Brown duma nad problemami dzisiejszych ludzi, zachęcając nas do własnych refleksji, przyprawiając to wszystko solidną porcją akcji, zagadek, które można rozwikłać tylko dzięki rozległej wiedzy głównego bohatera.

źródło

Postać Roberta Langdona bardzo lubię - niby poważny naukowiec, ale nosi zegarek z Myszką Miki. Chłop ma taką wiedzę, że tylko pozazdrościć, a do tego zajmuje się ratowaniem świata z opresji, rozwikłując skandale, które mogłyby wywrócić wszystko do góry nogami. Swoją drogą nie da się zaprzeczyć, że historie Dana Browna są kontrowersyjne i wielokrotnie starano się obalić teorie, które przedstawiał w swoich książkach. Bo niby to tylko fikcja, ale myślę, że gdzieś tam kryje się nutka prawdy i Dan próbuje otworzyć nam oczy na coś większego, czego na co dzień nie dostrzegamy, a przecież powinno być dla nas ważne to, czy jesteśmy manipulowani przez światowych potentatów albo czy faktycznie ktoś nie postanowi iść w ślady bohatera Inferno i pozbyć się setek tysięcy ludzi, dla naszego dobra.

Ok, dość tych dygresji. Mówiąc krótko i na temat, Inferno Dana Browna bardzo mi się podobało, jak każda inna książka tegoż autora, którą czytałam wcześniej. Może było ciut gorzej, ale wciąż wciąga, trzyma w napięciu do ostatniej strony, zaskakuje pomysłami i zagadkami. Jedyne, co jest trochę denerwujące, to ten schemat powieści, który sobie Dan obmyślił. Może warto byłoby spróbować czegoś innego? Choć z drugiej strony, mimo że ma się wrażenie, że każda jego książka jest do siebie podobna, w gruncie rzeczy są całkowicie inne i dają do myślenia. Także jeśli nie mieliście jeszcze okazji poznać twórczości tego pana, to polecam, choć sugeruję zacząć od tych wcześniejszych dzieł, mimo wszystko.