Chustka - J. Sałyga, P. Sałyga

Sięgając po Chustkę, wiedziałam na co się decyduję. Wiedziałam, że ta lektura mnie przytłoczy, zasmuci, ale z drugiej strony napełni mnie nadzieją i radością życia, które przecież kiedyś się skończy, czy tego chcemy, czy nie. Przez chwilę miałam do siebie pretensje, że sięgnęłam po tak poważną i ciężką książkę tuż przed świętami - zamiast nastrajać się ku wigilijnemu celebrowaniu, brałam sobie na barki ciężar cudzych cierpień. I choć lektura tego dziennika nie należała do najłatwiejszych, okazała się być niesamowicie pokrzepiającą, wcale nie boleśnie przytłaczającą, mimo tematu, który porusza.

Chustka to blogowy dziennik Joanny Sałygi, która pewnego dnia zachorowała na raka żołądka. Do momentu wydania go w wersji papierowej, Joasię można było czytać na www.chustka.blogspot.com - jeszcze do niedawna pojawiały się tam nowe posty. Niestety te najnowsze nie wyszły już spod palców Joanny, gdyż wraz z 29 października 2012 rak dopełnił swojego okrutnego dzieła i z wielkim bólem musieliśmy pożegnać bohaterkę i autorkę tego dziennika.

A Joasia była naprawdę wyjątkowa. Na tyle, na ile mogłam ją poznać dzięki tej publikacji, na tyle jestem w stanie powiedzieć, że była niesamowicie charakterystyczną i charakterną kobietą. Choć rak żołądka przewrócił jej życie do góry nogami, nie przestawała kroczyć przez życie z szerokim uśmiechem i łysą głową, mimo tego że często nie miała siły wstać z łóżka, a codzienność i rokowania na przyszłość wcale nie rozpieszczały. W nosie miała głupie komentarze innych na temat jej wyglądu i choroby - takowe kwitowała sarkastyczną i dosadną ripostą. Raka, nowego towarzysza jej życia, zwykła pieszczotliwe nazywać rakelą lub skurwysynem. Z czytelnikami dzieliła się swoimi zmaganiami z chorobą, ale przede wszystkim przekazywała najbliższym bezgraniczną miłość. Najważniejszy Synek i Niemąż, byli dla niej niesamowitym wsparciem i źródłem szczęścia. Jednocześnie ona sama była wielką nadzieją i podporą dla innych chorych, którzy odwiedzali Chustkę.

 

źródło

Chustka nie jest lekturą łatwą. Do tych lekkich i przyjemnych też nie należy, choć mimo wszystko, wielokrotnie miałam uśmiech na ustach (dialogi z Synkiem były rozbrajające). Nie przeczę, że uroniłam też łzy - przy tej książce nie da się ryczeć jak bóbr. Dziennik ten jest przesiąknięty ogromem sprzecznych emocji, najpierw dotykają nas chwile bezbrzeżnego smutku, by za chwilę popłakać się ze śmiechu. Joasia pisała swojego bloga z wielką szczerością, a miłość do najbliższych bijąca z jej słów była niemal namacalna. Przerażający jest fakt, że rak może dotknąć każdego z nas w najmniej oczekiwanym momencie. I choć niektóre z nich są uleczalne, to niektóre, tak jak w przypadku Joasi, okazują się być tymi śmiertelnymi. Dlatego takie historie powinny być nauką dla nas wszystkich, by cieszyć się życiem, póki jeszcze je mamy, bo nikt nie da nam gwarancji na to, że umrzemy we śnie, ze starości...

Jeśli chodzi o Chustkę to bardzo polecam. Historia Joasi Sałygi jest historią niesamowicie wzruszającą i poruszającą, przepełniającą szczęściem i nadzieją. Czytajmy więc i wyciągajmy wnioski ;) 

PS. Według bloga ma się ukazać film zatytułowany Chustka oraz książka Niemęża, czyli Piotra Sałygi Nieżona - czekam z niecierpliwością ;)