Pięćdziesiąt twarzy Greya - E. L. James

Autor: E. L. James
Tytuł: Pięćdziesiąt twarzy Greya
Tytuł oryginału: Fifty Shades of Grey
Seria: Pięćdziesiąt odcieni, t. I
Wydawnictwo: Sonia Draga, 2012
Tłumaczenie: Monika Wiśniewska
Liczba stron: 608
Oprawa: miękka

Pięćdziesiąt twarzy Greya - tytuł, którego nikomu nie trzeba przestawiać, bo chyba każdy słyszał o pierwowzorze powieści erotycznych, wysypujących się jak grzyby po deszczu, gdy okazało się, że trylogia Greya przyciąga tysiące czytelników i zbija fortunę. Książka przepełniona seksem, klapsami i rozmowami z wewnętrzną boginią i krytyczną podświadomością. Powieść o tajemniczym młodym miliarderze skrywającym mroczną przeszłość i naiwnej absolwentce, która odkrywa w sobie nienasyconego demona seksu. Nie miałam zamiaru jej czytać, choć nie powiem, ciekawość gdzieś mnie tam zżerała, gdy co rusz widziałam ten tytuł w swoim otoczeniu. Ale czasem ciekawość to za mało. Niemniej jednak pojawił się drugi bodziec - namowy znajomych i chęć przeczytania mojej recenzji - czując się mile połechtana, stwierdziłam ok, niech będzie, co mi tam. No i poszło. Pożyczyłam (dzięki Kasiu!) i zaczęłam czytać. O Święty Barnabo, co to była za przygoda!

Tak naprawdę to nie wiem, od czego zacząć. Może od tego, że nie rozumiem fenomenu tej książki? Bo naprawdę nie rozumiem, co w niej jest takiego, co przyciągnęło te tłumy wygłodniałych czytelników, które przyssały się do niej jak Grey do sutka Any. Seks? A co w seksie dziwnego? Seks w literaturze? Przecież to też już było, pani James oryginalnością nie zgrzeszyła. Seks z pejczami, kneblowaniem i krępowaniem? No dobra, ale czy to wystarczający argument by uczynić z niej światowy bestseller? Nie wiem, wydaje mi się, że nie. Pięćdziesiąt twarzy Greya z pewnością uczyniły małą rewolucję w literaturze współczesnej (i nie tylko! już widzę te tłumy nienasyconych kobitek szukających swojego Greya!), bo znam niewiele książek, które traktowałyby o seksie z taką otwartością, jednocześnie stając się tak popularne. Trylogia E. L. James zadziałała trochę jak Zmierzch kilka lat temu, po którego premierze nastąpił wysyp tytułów z gatunku paranormal romance i romantycznych historii o miłości śmiertelnika z wampirem, wilkołakiem czy jakimś innym stworem. Teraz nastąpił wysyp powieści erotycznych, które doprowadziły też do swego rodzaju wyzwolenia kobiet. W chwili obecnej mogą otwarcie mówić o seksie, oczekując (a wręcz wymagając!) własnego spełnienia w łóżku, pamiętając, że to nie tylko facet i jego orgazm się liczą. Tak więc może jakiś fenomen tam się kryje, społeczny, ale jednak.

Źródło

Pięćdziesiąt twarzy Greya to książka z całą pewnością kontrowersyjna i z tym nie będę polemizować. Jak to mówią, seks zawsze się sprzedaje. Ale co z wartością merytoryczną tego tytułu? Jej treścią? Czy naprawdę zasługuje na to, by być światowym bestsellerem? Zdecydowanie NIE! Podeszłam do jej czytania z wielkim dystansem i świadomością, że może być źle - gdyby nie to, z pewnością nie dotrwałabym nawet do połowy, a tak, wiedząc czego mam oczekiwać, dotarłam nawet do samego końca i to w całkiem niezłym tempie. Nie przeczę, że historię Greya czyta się szybko, bo akcja mimo wszystko jest dynamiczna, ale, cholera, ta książka jest tak kiepsko napisana (i przetłumaczona przy okazji też, jak na moje oko), że w pewnych momentach mnie skręcało. Po pierwsze Ana - o ile ciekawsza mogłaby być narracja prowadzona z perspektywy Christiana... A tak musimy borykać się z rozdwojoną jaźnią naiwnej Anastasii Steele, która non stop gada ze swoją krytyczną podświadomością, która tupie małą nóżką albo krzywo patrzy zza okularów albo słuchamy jak jej wewnętrzna bogini tańczy salsę z krokami samby czy czegoś tam jeszcze albo radośnie wymachuje pomponami, gdy Grey leje ją po tyłku. No błagam, serio? I żeby to było raz albo dwa, to bym jakoś to zniosła, ale non stop?! Do tego jej ciągłe przygryzanie wargi, które doprowadzało Christiana do natychmiastowego wzwodu i swędzenie głowy, gdy nadchodziły jakieś kłopoty. Tragedia! Niby czytało się fajnie, szybko i przyjemnie, ale co chwila pojawiały się tego typu zgrzyty, które wszystko psuły. Ana jako postać i narrator jest momentami nie do zniesienia, Grey zresztą też, choć w dużo mniejszym stopniu, minimalnym śmiem stwierdzić (choć jego mała mnie strasznie irytowała). Akurat jego postać mnie zainteresowała najbardziej, a raczej jego przeszłość i to, co uczyniło go tak pokręconym człowiekiem. To mnie zaciekawiło i sprawiło, że chciałam czytać dalej - kropla w morzu beznadziei.  

Źródło

 Pięćdziesiąt twarzy Greya ma wiele mankamentów, których nie da się nie zauważyć. Ma wiele momentów, w których parska się śmiechem, bo czytany fragment jest tak niedorzeczny, że nie mieści się nam to w głowie. Są też momenty, które przyprawiają o gęsią skórkę i wywołują niesmak na twarzy.  Nie jest to dzieło literackie i nigdy nie będzie, gdyż to bardzo słabo napisana książka. Ciężko mi zrozumieć jej fenomen i nagły skok popularności. Niemniej jednak przeczytałam ją w całości, a to już o czymś świadczy, bo jeśli książka naprawdę mi się nie podoba i mnie męczy, a wręcz torturuje, za Chiny Ludowe jej nie skończę. A Pięćdziesiąt twarzy Greya skończyłam i przyznaję, że momentami moja wewnętrzna bogini była ubawiona po pachy (teraz moja podświadomość gani mnie, że mówię coś dobrego na temat tego tytułu!). Był to bardzo niski typ rozrywki, pierwotny, a wręcz prostacki, ale jednak. Porównałabym to do oglądania głupkowatych parodii filmowych - wiemy, że są głupie i żałosne, ale i tak się śmiejemy. Cóż. Wkrótce zabieram się za kolejną część, zobaczymy, czy wewnętrzna bogini będzie mnie dręczyć ponownie ;)

PS. Co do ekranizacji? Oni naprawdę chcą to nakręcić? Przecież to będzie porno, li i jedynie! 

 

Źródło