Rudy. Prawo do życia - Jack Ketchum

Autor: Jack Ketchum
Tytuł: Rudy / Prawo do życia
Tytuł oryginału: Red / Right to Life
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Liczba stron: 362
Oprawa: miękka

Każda z książek Ketchuma, którą miałam okazję czytać (Dziewczyna z sąsiedztwa i Jedyne dziecko) była powieścią niesamowicie niepokojącą i wstrząsającą. Ciarki po ich lekturze nie chciały zniknąć przez długi, długi czas, a ślad w umyśle pozostał na zawsze. Ketchum potrafi przerazić do głębi, to fakt. Dlatego właśnie z takim entuzjazmem sięgnęłam po kolejną nowość, która wyszła spod pióra tego autora. Byłam niemal pewna, że się nie zawiodę, bo wiem, jak pisze Ketchum i wiem, że bardzo mi się to podoba. I wtedy w moje ręce wpadł ten tworek Rudy i Prawo do życia, dwie różne powieści, a raczej mini-powieści, zawarte w jednym tomie. Teraz, tuż po lekturze mogę powiedzieć, że moja pewność należała do tych niepewnych, i że Ketchum zadowolił mnie tylko w połowie. Jak myślicie, w której?

Ale zacznijmy od początku, czyli od tego, o czym Ketchum pisze tym razem. Powieścią wiodącą w tym tomie jest Rudy opowiadający historię starszego mężczyzny imieniem Avery i jego psa, Rudego, wiernego kompana szarej codzienności. Av od kilku już lat mieszka sam, bez żony i syna, z daleka od córki. Wiedzie życie spokojne, dobre i stateczne. Do czasu, gdy pewnego dnia podczas wypadu na ryby zaczepia go trzech młodzieńców ze strzelbą. Wygłupy chłopaków zamieniają się w prawdziwy napad z bronią w ręku, kończąc się tragiczną śmiercią pupila. Avery, który kochał swojego psa, nie może pozwolić na to, by tym brutalnym chłopakom uszło to płazem. Musi ich dopaść, za wszelką cenę. Ale czy starszy pan ma jakiekolwiek szanse przeciwko trzem chłopakom, wśród których dwóch pochodzi z zamożnej rodziny, która może wszystko?

Gdy kończymy Rudego, otwiera się przed nami kolejna mini-powieść Ketchuma zatytułowana Prawo do życia. Tym razem poznajemy czterdziestoletnią Sarę, która właśnie wybiera się na zabieg do kliniki ginekologicznej. Tak, zabieg usunięcia dziecka, które poczęła z żonatym mężczyzną, jej kochankiem Gregiem. Ale Sarze nie dane jest zdecydować o własnym ciele i o własnej przyszłości, gdyż zostaje porwana przez nieznanych jej dotąd ludzi. Otumaniona, budzi się z letargu w obcym miejscu, skrępowana i uwięziona. Powoli zaczyna domyślać się, że jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Tylko co z jej dzieckiem, które nosi pod sercem? Czy i ono straci prawo do życia w tak okrutny sposób jak jego matka?

Jak widzicie, w swej recenzji nie zdradzam zbyt wiele. Bo i po co? To, co napiszę i tak nie odda stylu pisania Ketchuma, który trzeba przetestować na własnej skórze. Bo Ketchum jest brutalny i okrutny w swoich pomysłach. A jeszcze gorsze jest to, że często jego pomysły bazowane są na prawdziwych historiach z życia wziętych. Również historia Rudego czy Sary mogła mieć miejsce w prawdziwym życiu, gdzieś obok Ciebie. Od kiedy miałam okazję przeczytać Dziewczynę z sąsiedztwa, gdzieś tam po części stałam się fanką twórczości tego autora. Bo Ketchum potrafi mamić czytelnika słowami, oplatać go bogatymi opisami tortur, by ostatecznie wycisnąć z niego ostatnie tchnienie. Trzeba też rzecz, że Ketchum nie jest dla wszystkich, niewątpliwie trzeba być posiadaczem mocnych nerwów, żeby przebrnąć przez jego teksty.

Ale zostawmy ogólniki, wróćmy do recenzowanej książki, a właściwie dwóch jej części, z której się składa. Szczerze powiedziawszy, sądziłam, że będzie bardziej ketchumowo, a okazało się, że było tak tylko po części. Bo Rudy nie jest aż tak brutalny, jak inne historie tego autora. Mogłabym nawet rzecz, że nie jest wcale brutalny. Ot, przejmująca historia starszego mężczyzny, który znalazł się w niewłaściwym miejscu, o nie właściwym czasie i teraz próbuje się z tym uporać, choć bezsilność prawa i siła pieniądza utrudnia mu wymierzenie sprawiedliwości. Była to historia smutna i niewątpliwie łapiąca za serce, ale to nie był Ketchum, którego lubię. Nie było tutaj żadnych zwrotów akcji, żadnych zaskakujących momentów - ot fabuła biegła swoim torem, aż do zakończenia, które może rozczarować. Zupełnie inaczej było w przypadku Prawa do życia. Tutaj pojawił się Ketchum przerażający, niepokojący i wywołujący ciarki przerażenia, obrzydzenia i niesmaku. Prawo do życia to powieść bardzo mocna, przyprawiająca o dreszcze. Wszak nie często słyszy się o torturowanych ciężarnych kobietach. Tutaj było już dużo lepiej, bo pojawiły się emocje, których w przypadku Rudego mi brakowało.

W ogólnym rozrachunku mogę rzec, że książkę czyta się dobrze i szybko, obie jej części nie rozciągają się, brną żwawo do przodu. Niemniej jednak Prawo do życia wypada o niebo lepiej niż Rudy, przynajmniej w moim mniemaniu. Ketchuma wciąż lubię za ogrom emocji, który potrafi przekazać słowami. Z niecierpliwością czekam na kolejne jego dzieła, które wpadną w moje ręce.

Moja ocena: 6,5/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Papierowy Księżyc