Ciepłe ciała - Isaac Marion

Ciepłe ciała - książka, o której znów zrobiło się gorąco w ostatnim czasie. Czemu? Bo w kinach pojawiła się jej ekranizacja pod tytułem Wiecznie żywy. Co za tym idzie, ruszyła wielka machina marketingu i reklamy, i paranormal romance (bo właśnie tym Ciepłe ciała są, ale o tym za moment) Isaaca Mariona trzeba było przywrócić ponownie do życia po polskiej premierze mającej miejsce w 2011. Teraz Ciepłe ciała dostały nową, filmową okładkę i nowy tytuł, również filmowy. Nie zdziwcie się więc, odwiedzając księgarnię, tę stacjonarną czy też wirtualną, że Ciepłe ciała i Wiecznie żywy w wersji papierowej to dokładnie to samo. Marketing podział skutecznie, premiera ekranizacji również, bo w ostatnim czasie nastąpił wysyp recenzji tegoż tytułu. Skuszona zostałam i ja, więc sięgnęłam na półkę po książkę, która czekała już na mnie od dawna. Czekała na dobrą okazję, ale czy ją wykorzystała? Will see...

Ciepłe ciała to historia o świecie skażonym zarazą, która sprawiła, że część ludzi umarła, ale w gruncie rzeczy nie tak całkiem, bo wciąż chadzają po ulicach, choć bez wyczuwalnego tętna, rumieńca na twarzy i ciepłego oddechu. Dowód życia na ich twarzach zamienił się w trupi odcień sinej szarości, a ciepły oddech zamienił się w odór zgnilizny i resztek przed chwilą zjedzonego mózgu, choć mimo wszystko częściej zwykłej nogi czy czyichś bebechów, gdyż mózg jest prawdziwym rarytasem wśród żywych trupów. Głównym zombie, którego poznajemy jest R, który nie pamięta swojego imienia ani życia sprzed zarazy. Teraz słania się po opuszczonym lotnisku razem z innymi truposzami i Kościstymi, zawodząc smętnie i polując na ludzi od czasu do czasu. Świat stał się zdegenerowaną ruiną, po której biegają wygłodniałe trupy. Do momentu, w którym w życiu R pojawia się Julie - ludzka dziewczyna, do której jego martwe serce zaczyna bić (po prostu bić, bo gdybym napisała, że zabiło mocniej, byłaby to gruba pomyłka, zważając na fakt, że jego serce nie biło wcale). Czy nowe uczucie, które ożywiło martwego zmieni coś w życiu całego świata? A może natura R wygra i w dowolnej chwili wgryzie się w smaczne, wciąż jeszcze świeże i tętniące życiową energią ciało Julie i wszystko wróci do normy?

Nie lubię zombie. Nigdy nie lubiłam. I nie wiem, czy lubić będę. Choć Ciepłe ciała zaskoczyły

Źródło

mnie faktem, jak dużo przyjemności sprawiło mi obcowanie z tymi gnijącymi, otulonymi smrodem rozkładu truposzami. Jak namiętnie zaczytywałam się w romansach paranormalnych z udziałem wampirów, wilkołaków czy aniołów, tak od odoru rozkładu i zombie trzymałam się z daleka. Bo to bezmyślne, zjada ludzi, a do tego śmierdzi. Co w tym fajnego? No nic. A przynajmniej mnie to nie kręci ani trochę. Ale na Ciepłe ciała wreszcie się skusiłam, nęcona reklamami i filmem, który niedawno pojawił się w polskich kinach (a jestem z tych, co wolą przeczytać książkę przed obejrzeniem filmu). I wiecie co? Nie żałuję. Bo to była naprawdę dobra lektura. Mimo że to paranormal, to nie uraczycie tutaj ckliwych dialogów i łzawych sytuacji - tutaj mamy prawdziwe, twarde, często okrutne życie, w którym musimy przeżyć, bo albo odstrzelą nam łeb albo nas zjedzą. R jest bardzo sympatycznym i inteligentnym zombie, jest bardzo inny od swoich martwych towarzyszy. Julie jest konkretna, silna - dziewczyna rakieta. Żadnych tam rozmemłanych bohaterek wiszących na ramieniu swojego ukochanego, o nie. Tutaj mamy związek Julie-R, żywa-martwy. Nieco obrzydliwe, ale da się znieść, szczególnie, że R się zmienia. Pomysł na fabułę mi się podoba, choć brakowało mi mocnego meritum, jakiegoś punktu kulminacyjnego, który wywaliłby mnie z butów. Było raczej spokojnie, bez szczególnie silnych emocji, a szkoda, bo tutaj poczyniłabym istotny minus na koncie Isaaca Mariona. Ale to tylko jeden minus, który gubi się w otoczeniu plusów i zalet tej historii.

Z wielką chęcią obejrzę film i porównam go z wersją papierową. Jeśli znajdę czas i chęci, z pewnością podzielę się z Wami opinią - może i Wy znajdziecie czas i chęć na przeczytanie kolejnej opinii na temat Wiecznie żywego ;) 

Moja ocena: 7,5/10