Zakładnik - Pierre Lemaitre

Autor: Pierre Lemaitre
Tytuł: Zakładnik
Tytuł oryginału: Cadres Noirs
Wydawnictwo: Muza SA
Liczba stron: 358
Oprawa: miękka ze skrzydełkami

 

Praca, praca, praca. Każdy mieć ją musi, bo rachunki same się nie zapłacą, a brzuch sam nie zapełni się jedzeniem. Chyba, że jest się milionerem, wtedy praca to tylko zbędna zachcianka. Niemniej jednak większość ludzi to przeciętni mieszkańcy, z przeciętnymi zarobkami. Co za tym idzie, ze zdobyciem odpowiedniej posady bywa trudno. Nawet na tą nieodpowiednią często ciężko trafić. W rezultacie bezrobocie dotyka nas wszystkich, tak samo jak trudności w szukaniu źródła zarobku. Z takimi trudnościami borykają się młodzi ludzie, zaraz po studiach, jak i ci starsi, których wysłużone i doświadczone ręce nie są już nikomu potrzebne. Do takich ludzi należy bohater Zakładnika - Alain Delambre.

Alain ma pięćdziesiąt siedem lat i od dłuższego już czasu walczy z bezrobociem. Niegdyś bardzo dobry i ceniony pracownik, dziś starszy pan chwytający się każdej możliwej posady, jak deski ratunku, która pozwoli mu ocalić rodzinę przed długami i lodówką świecącą pustkami. Wiele długich miesięcy bez pracy i stałego zarobku wykańcza Alaina psychicznie. Nie potrafi pogodzić się z sytuacją, w której się znalazł. Setki CV, które przyszło mu wysłać, nie przyniosły żadnego rezultatu. Dla wszystkich pracodawców jest za stary. Ale pewnego dnia wszystko się zmienia. Do rąk Delambre'a trafia koperta z zaproszeniem na test rekrutacyjny jeden z wielkich, prężnie działających korporacji. Alain czuje, że to jego wielka szansa. I wcale nie dziwi go fakt, że test kwalifikacyjny jest dosyć osobliwy - symulacja pojmania zakładników przez terrorystów. Dla mężczyzny nie ważne jest, jak zdobędzie tę posadę, nawet jeśli to on sam miałby okazać się tym, który będzie przetrzymywać zakładników...

Zakładnik to moje pierwsze spotkanie z twórczością Pierre'a Lemaitre'a, który uważany jest za mistrza powieści sensacyjnej. Jego thriller korporacyjny, który miałam okazję czytać, został wyróżniony nagrodą za najlepszy europejski kryminał roku 2010. I tu muszę wtrącić słowo, bo jak na mój gust i moje osobiste przekonania, nagroda ta została mu przyznana nieco na wyrost. Teraz, po lekturze Zakładnika śmiem twierdzić, że thriller ten nie zasłużył na miano najlepszego kryminału. Dlaczego?

Źródło

Dlatego, że brakuje tutaj porządnych emocji i wstrząsów, zwrotów akcji. Może to ja jestem zbyt wymagająca, ale naprawdę nic mnie tutaj nie ruszyło. Zakładnik to opowieść bezrobotnym mężczyźnie, który jest niesamowicie niezadowolony ze swojej obecnej sytuacji (kto by nie był?). Jednakże stopień tego niezadowolenia jest tak wielki, że Alain zaczyna trochę świrować na punkcie zdobycia tej jednej jedynej cudownej posady. Zaczyna kręcić, mataczyć, okłamywać najbliższych, wykorzystywać ich w takim stopniu, że ręce opadają - wszystko to, by przejść test kwalifikacyjny na posadę w korporacji, która będzie nim manipulować i wyciskać resztki energii przez najbliższe kilka lat. Poza tym, kto normalny wynajmuje detektywa za kupę kasy (gdy nie ma się grosza przy duszy, bo nie ma się pracy), żeby zebrał informacje o potencjalnych przeciwnikach? Alain zaczął bawić się w jakiegoś gangstera, który myśli, że w desperackich aktach może zdobyć to, co chce. Tylko że nasz główny bohater ani trochę nie myślał o konsekwencjach swoich nieodpowiedzialnych i naiwnych poczynań, za co w rezultacie dostał porządną nauczkę od życia.

Nie wiem, co autor chciał tutaj osiągnąć, ale główny bohater jego powieści ma u mnie duży, duży minus. Nie potrafiłam znieść Alaina, jego ślepego zapatrzenia w nieokreślony cel, jego nieodpowiedzialności i jego egoizmu. Przez większą część książki miałam ochotę palnąć go w łeb, żeby się wreszcie opamiętał. Ale nie, nie opamiętał się ani trochę.

Pomijając jednak tego nieznośnego bohatera, który zarazem jest też narratorem powieści (przez jej 2/3 uściślając), a co za tym idzie, nie sposób się od niego uwolnić, książka nie jest AŻ TAK tragiczna. Pomysł na fabułę jest dość ciekawy i nieco zawikłany, więc gdzieś tam w głębi tkwi nutka ciekawości, która sprawia, że chcemy dowiedzieć się, jak to się wszytko skończy (a że nie kończy się po naszej myśli to już trudno). Lemaitre dobrze sobie przemyślał fabułę, wszystko trzyma się kupy, jest logiczne i całkiem interesujące. Zwrotów akcji kilka jest, których czytelnik niby się nie spodziewa, ale mnie osobiście nie ruszyły.

Bo ta książka w ogólnym rozrachunku ani mnie ziębi, ani grzeje. Takie to było... przeciętne, muszę rzec. Fabuła na tak, główny bohater na nie. No i tyle. Szału ni ma, jak to mówią. Mimo wszystko wciąż jestem ciekawa twórczości tego autora, mam nadzieję, że inne jego książki bardziej przypadną mi do gustu niż Zakładnik. 

Moja ocena: 6/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa MUZA SA