Kosogłos - Suzanne Collins

Autor: Suzanne Collins
Tytuł: Kosogłos
Tytuł oryginału: Mockingjay
Seria: Igrzyska Śmierci, t. III
Wydawnictwo: Media Rodzina
Liczba stron: 372
Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Kosogłos to trzecia już, a zarazem ostatnia, część trylogii autorstwa Suzanne Collins. Trylogii, która swego czasu porwała serca wielu czytelników, rzucając na nich swój czar i urok, jednocześnie ściągając na siebie uwagę krytyków doszukujących się najmniejszych jej mankamentów. Pierwszej fali zachwytów nad Igrzyskami Śmierci nie uległam. Byłam głucha na jakiekolwiek opinie o tej trylogii, zarówno na te wychwalające, jak i na te, które uważały ją za totalne dno. Igrzyska wydawały się dla mnie nie istnieć. Aż do pewnego momentu, w którym zdecydowałam się je kupić. I wtedy dołączyłam do grona fanów twórczości Collins. Po przeczytaniu pierwszego tomu z niecierpliwością wyczekiwałam momentu, w którym sięgnę po W pierścieniu ognia. Entuzjazm zaczął odrobinę opadać, ale ognista iskra, która wywołała Katniss Everdeen wciąż tliła się w moim sercu. Na Kosogłosa przyszło mi czekać trochę dłużej. Choć książka wciąż leżała na mej półce, jakimś sposobem wciąż się rozmijałyśmy. Ale wreszcie nadszedł moment na zakończenie trylogii Collins. Szkoda, bo jedyne, co przyniósł, to rozczarowanie...

Fabuły Kosogłosa przytaczać nie będę, bo pewnie każdy, w mniejszym lub większym stopniu kojarzy tę trylogię, kojarzy postać Katniss Everdeen, głównej bohaterki, jej amantów Gale'a i Peety, którzy walczą o jej serce. Pewnie każdy z czytelników słyszał o czym są Igrzyska Śmierci. Tak, o igrzyskach. O igrzyskach, na których niewinne dzieci mordowały się wzajemnie, by przetrwać, gdyż tylko jedno z nich miało szansę na uratowanie swojego istnienia. Ale za sprawą Katniss Everdeen stało się inaczej. Przetrwała dwójka trybutów - ona i Peeta. Dziewczyna ocaliła ich podstępem, za który została znienawidzona przez prezydenta Snowa i Kapitol. Za ten podstęp będzie musiała zapłacić naprawdę dużo i to właśnie w Kosogłosie przychodzi jej wyrównać rachunki ze swoim największym wrogiem. Bo dziewczyna, która igrała z ogniem nie pozwoli sobie na przegraną...

Jak już wcześniej wspominałam, pierwszy tom Igrzysk niesamowicie mnie wciągnął. Nie spodziewałam się, że ta książka AŻ tak mi się spodoba. Już wtedy wiedziałam, że trafi na listę moich ulubionych lektur. Z W pierścieniu ognia było podobnie, choć już ciut, ciut gorzej. Znów pojawił się motyw igrzysk, który wywołał we mnie niesamowite emocje. Choć był to powtarzający się schemat, byłam pozytywnie zaskoczona, że Collins wykorzystała go w trochę innej odsłonie. Ale gdy czytając Kosogłosa ponownie natknęłam się na ten sam motyw, myślałam, że coś mnie trafi. WOW! Znowu igrzyska?! zamieniło się w Coooo? Znowuuuu igrzyskaaaa?! No dajcie spokój, ile można? Nie macie pojęcia, jak bardzo jestem zawiedziona po przeczytaniu tego tomu. W tym momencie mogę powiedzieć tylko jedno: Suzanne Collins, to jest naprawdę słabe! O ile powtórzenie tego samego motywu w drugim tomie wywołało we mnie niesamowite emocje, zaskoczenie i niedowierzanie, o tyle w trzecim powielony schemat wywołał u mnie li i jedynie przeogromną falę znudzenia. Naprawdę, znowu igrzyska? Wychodzi więc na to, że przez trzy tomy mamy praktycznie to samo, tylko w trochę innej scenerii.

Jasne, wciąż fajnie się to czyta, są emocje, przerażenie, gdy widzi się tę bezwzględność, ślepą chęć zemsty, upór, barbarzyństwo, które wstrząsają czytelnikiem, ale gdzieś umyka nam przyjemność z lektury, gdy okazuje się, że wisi nad nami ogromna chmura schematyczności. To, co spodobało mi się w Katniss, zaczęło mnie denerwować. Miłosny trójkąt Peeta-Katniss-Gale po prostu się przejadł, bo ile można o tym samym? Ile można patrzeć na chłopaków skaczących wokół Kosogłosa jak pieski czekające na nagrodę, gdy ten nie wie, czego tak naprawdę chce. Ile razy można powielać schematy? Mimo tego że Igrzyska Śmierci bardzo polubiłam i wciąż są na mojej liście ulubionych książek, to uważam, że tom ten jest tomem najsłabszym z wszystkich.

Żałuję, że to wszystko tak się skończyło. Żałuję, że jedynym uczuciem, jakie towarzyszy mi po ostatnim tomie trylogii Collins jest rozczarowanie. Żałuję, że autorka Igrzysk Śmierci nie postarała się trochę bardziej. Bo przecież potencjał był, nieprawdaż?

Moja ocena: 7/10