Wilgotne miejsca - Charlotte Roche

Dziś przedstawię Wam książkę, której nigdy nie powinniście brać do ręki. Książka, która odrzuca czytelnika z siłą katapulty. Uwierzcie mi na słowo, nie chcecie tego czytać, dla bezpieczeństwa Waszej psychiki i żołądka. Ja przeczytałam ją z wielkim trudem, ale przebrnęłam i ostrzegam Was – nie róbcie sobie tej krzywdy i nie sięgajcie po Wilgotne miejsca Charlotte Roche. Nawet fani mocnych wrażeń, do których śmiałam się zaliczać, powinni sobie odpuścić. TO JEST PRZESADA! Nieźle się zaczyna, co? A będzie tylko gorzej. 

„Osiemnastoletnia Helen leży po nieudanej depilacji intymnej na oddziale wewnętrznym szpitala Maria Hilf. Poświęca się tam badaniom tych części swego ciała, które zwykle uchodzą za nie dziewczęce. Wilgotne miejsca opowiadają cudownie nieskrępowaną historię bohaterki równie zmysłowej, co wrażliwej i kruchej.” 

Czego spodziewałam się po takiej nocie wydawcy? Nie wiem. Czegoś mniej obrzydliwego z całą pewnością. A mówiąc poważniej, to w chwili obecnej naprawdę zastanawiam się, co ja sobie myślałam, sięgając po Wilgotne miejsca. Chyba faktycznie liczyłam na to, że będzie to cudownie nieskrępowana historia bohaterki, a nie odrażające losy dziewczęcia, które z przyjemnością zagląda sobie do tyłka, zjada ropę z pryszczy i resztki spermy wydłubane zza paznokci. Tak, dokładnie to, co napisałam. A to pikuś, niewielka dawka tego, co znajdziecie pośród stron, które zapisała Charlotte Roche. Swoją drogą wolę nie zastanawiać się skąd autorka czerpała inspiracje do swojego „dzieła”. Brrr! Już ubolewam nad tym, że na półce czeka na mnie nowość autorki, czyli Modlitwy waginy.

O czym jest fabuła Wilgotnych miejsc? O osiemnastoletniej Helen, która właśnie poddała się operacji wycinania hemoroidów. Leżąc w szpitalnym łóżku knuje zawiłe plany, jak dzięki swojej niewygodnej sytuacji, pogodzić rozwiedzionych rodziców. W przerwach w knuciu oddaje się przyjemności badania swojego ciała z wielkim zaangażowaniem. W szczególności skupia się na miejscach intymnych, które zazwyczaj osnute są mgłą towarzyskiego tabu. Tyłek i jego okolice są ulubionym celem rozważań Helen. Dziewczyna w swoich nieskrępowanych rozmyślaniach przytacza nam historyjki ze swojego życia, które wywołują gęsią skórkę, odruch wymiotny i opadające do samej ziemi ręce. 

Źródło

 Po co Charlotte Roche napisała coś tak ohydnego? Brakuje mi słów by opisać, jaką ciężką wewnętrzną walkę prowadziłam z samą sobą, by dotrwać do ostatnich stron i prawda jest taka, że uczyniłam to z ledwością. Co kilka minut otrząsałam się z obrzydzenia, bo nie mieści mi się w głowie, że można być tak odrażającym, przyprawiającym o mdłości człowiekiem. Niby nic, co ludzkie, nie powinno nam być obce, ale błagam, bez przesady! Kto zjada swoje wągry? Kto z lubością wącha swoją brudną bieliznę? Kto wpycha sobie pestki awokado tam gdzie nie trzeba? Może jestem ograniczona, ale podziękuję za takie specjały i zostawię swoje majtki w pralce.

Helen jest naprawdę odrażająca. Mężczyźni, jeśli chcecie kiedykolwiek spojrzeć na swoją albo jakąkolwiek kobietę z miłością, przyjemnością i pożądaniem, a nie czystym obrzydzeniem, nie bierzcie tej książki do ręki. Powiedzieć, że ta książka jest nieapetyczna i odrzucająca, to naprawdę zbyt mało. Czuję się przez nią skrzywdzona, naprawdę.

Nie widzę w tej książce ani krztyny sensu, ani żadnej głębi – metaforycznej oczywiście, bo tej dosłownej widać aż za dużo. Chyba bez zbędnego wahania mogę powiedzieć, że to NAJGORSZA książka, jaką przyszło mi dotąd czytać. Przez całe moje życie! Błagam, nie czytajcie jej. Nie widzę powodu, dla którego mielibyście to uczynić. Nawet zaspokojenie ciekawości nie jest tego warte! Trzymajcie się od niej z daleka.

Moja ocena: 1/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czarna Owca