Igrzyska Śmierci - Suzanne Collins

Autor: Suzanne Collins
Tytuł: Igrzyska Śmierci
Tytuł oryginału: The Hunger Games
Seria: Igrzyska Śmierci, t. I
Wydawnictwo: Media Rodzina
Liczba stron: 352
Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Od kilku miesięcy tytuł Igrzyska Śmierci budzi w ludziach gorące emocje. Czy to u czytelników, którzy zaczytują się w trylogii Suzanne Collins, która albo rzuca ich na kolana, albo to oni rzucają nią o ścianę lub do kosza, czy też u kinomanów, którzy mieli okazję obejrzeć ekranizację Igrzysk… na wielkim ekranie. Do pewnego momentu nie należałam do żadnego grona – nie widziałam filmu ani nie przeczytałam żadnej z części popularnej ostatnio trylogii. Ale w końcu Igrzyska… dopadły także i mnie – złapały w swoje niecne łapska, wciągnęły w świat Panem i bezwzględnego Kapitolu i wypluły, pozostawiając z chęcią na więcej. Choć miałam wrażenie, że książki Collins nie są dla mnie, cieszę się, że nie popełniłam strasznego błędu i że nie przeszłam obok nich obojętnie. A dlaczego tak, o tym w swoim czasie.

Pewnie wszyscy, a może i większość czytelników i moli książkowych wie, o czym są Igrzyska… - państwo Panem zbudowane na ruinach Ameryki Północnej, w samym sercu Kapitol otoczony dwunastoma dystryktami, które wyróżniają się tym, że zajmują się różnymi dziedzinami: rolnictwem, produkcją zboża czy wydobyciem węgla. Kapitol chcąc pokazać swoją władzę i siłę, wpadł na pomysł zorganizowania brutalnych igrzysk, w których udział biorą dzieciaki: jedna dziewczyna i jeden chłopak z każdego dystryktu. Wybranych dwudziestu czterech trybutów wypuszcza się na arenę, na której walczą o swoje życie. Bo zwycięzca jest tylko jeden.

Źródło

Jednym z trybutów jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, główna bohaterka, a zarazem narratorka powieści.  Można rzec, że po śmierci ojca dziewczyna stała się głową rodziny, a co za tym idzie, najważniejszym jej zadaniem było utrzymanie siostry i matki przy życiu. Katniss od wielu lat przyzwyczajona jest do głodu, polowań na dziką zwierzynę i niebezpieczeństwa, więc wydaje się, że świetnie poradzi sobie na arenie. Jednakże nie można przewidzieć tego, co przygotował Kapitol, zarówno dla nich, trybutów, jak i widowni złaknionej krwi i silnych emocji, które zapamiętają do końca swoich dni. Dla trybutów walczących o własne życie nie zostało ich zbyt wiele.

W wielkim skrócie (naprawdę wielkim) Igrzyska… Suzanne Collins są o… igrzyskach. Przez pierwszą część obserwujemy Katniss i jej codzienność, później Katniss przygotowującą się do starcia na śmierć i życie, by wreszcie zobaczyć Katniss na arenie, walczącą o własne przetrwanie. Czytając te kilka napisanych przeze mnie, mocno okrojonych zdań, można pomyśleć, że Igrzyska… to zwyczajna sieka, historyjka o grupce ludzi, którzy mają za zadanie zlikwidować się wzajemnie. Kupa krwi, mnóstwo krzyków, może trochę rozsypanych tu i tam wnętrzności, bo przecież ma być bezwzględnie i brutalnie. Ha, nic bardziej mylnego. Tych, którzy jeszcze nie wzięli w swoje ręce Igrzysk… przekonuję, że w powieści tej jest coś znacznie głębszego niż tylko mordowanie, rozbryzgi krwi i bolesne lamenty.

Źródło

Wciągnęła mnie ta książka jak jasna cholera. A nie spodziewałam się tego, przyznaję. Wychodzi na to, że jeśli nie ma się żadnych oczekiwań albo są one małe, wtedy tytuł potrafi wywrzeć na czytelniku największe wrażenie. Ale kończąc tę małą dygresję, wracam do opiniowania Igrzysk… Skończyłam na tym, że bardzo mnie wciągnęły. Akcja prze do przodu praktycznie cały czas – o to nie trudno, gdy obserwuje się ludzi biegających i mordujących się nawzajem. Nie brakuje tutaj momentów, w których człowiek zamiera w oczekiwaniu z wstrzymanym oddechem albo wywala gały, bo nie może uwierzyć w to, co się właśnie dzieje. Kapitol jest okrutny, igrzyska brutalne, a ludzie w nich uczestniczący to wciąż dzieci, które nagle zmuszone są do walki o własne życie. I w imię czego? Wymysłów „góry”, która musi pokazać własną siłę, by powstrzymać ludzi od buntów i zamieszek. Ot, taka mała ofiara, ponad dwudziestu martwych nastolatków.

Pisząc tę recenzję mam ochotę przestać z tymi ochami i achami na temat Igrzysk… i jedyne, co powiedziałabym w temacie tej książki to: przeczytajcie sami. Nie chcę przesadnie zachwalać, wychwalać pod niebiosa i mówić, jaka to fantastyczna powieść, nie tylko dla młodzieży, ale również dla dorosłych. Bo ktoś się nakręci, pomyśli bóg wie co i na końcu się rozczaruje. A po co? Przecież nie ma czym się rozczarowywać, taka prawda ;)

Mówiąc serio, to rzeczywiście jestem pod dużym wrażeniem – czuję, że ta książka porwała mnie emocjonalnie, co dla mnie osobiście jest bardzo ważne. Nie mam zamiaru rozbierać jej na części pierwsze, oceniać jej wartości merytorycznej, zastanawiać się czy bohaterzy wykreowani są dobrze, czy źle. Wystarczy mi, że Igrzyska… wciągnęły mnie jak diabli. Jeśli czytałam, to całą sobą. Jeśli akurat nie mogłam, po cichu wciąż myślałam o Katniss biegającej po arenie. Polubiłam ją. Polubiłam Igrzyska…

I przeczytam kolejne tomy trylogii, które szczęśliwie posiadam. Obejrzę też film, by porównać wersję papierową z tą kinową. Słyszałam na jej temat to i owo, więc z chęcią zweryfikuję ploteczki. Jeśli dobrze pójdzie, podzielę się wrażeniami z oglądania Igrzysk… na kolorowym ekranie. Póki co wracam do czytania i rozmyślania o następnej części trylogii Collins, którą chcę poznać.

Moja ocena: 10/10