Dziwiętnaście minut - Jodi Picoult

Autor: Jodi Picoult

Tytuł: Dziewiętnaście minut

Tytuł oryginału: Nineteen minutes

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka, 2009

Liczba stron: 688

Oprawa: miękka

Przeczytaj fragment 

Dzieci bywają okrutne. Potrafią bez skrupułów ugodzić swojego rówieśnika w sam środek kruchego, jeszcze kształtującego się charakteru, obniżając pewność siebie i poczucie własnej wartości do zera. Czasem to tylko niewinne żarciki, które po kilku dniach odchodzą w niepamięć, zastępowane przez nowe wygłupy. Ale co gdy te, na pozór niewinne psoty przeradzają się w codziennie piekło wyśmiewanego przez kolegów dziecka? Co, gdy dorośli lekceważą te niewinne przezwiska i przepychanki, które niszczą psychikę dziecka na zawsze? Przecież w przyszłości ta zniszczona psychika może być przyczyną wielkiej tragedii, nie tylko dla ofiary koleżeńskich wyzwisk, ale również dla oprawców…

Obecnie Peter jest już nastolatkiem, ale od czasów przedszkolnych w jego życiu niewiele się zmieniło. Choć urósł i nieco zmężniał, to wciąż pozostał tym samym, chuderlawym, bladym okularnikiem, który mając sześć lat był obiektem wyzwisk i przykrych dowcipów ze strony kolegów. Chłopak miał nadzieję, że te wszystkie szykany kierowane w jego stronę, z zbiegiem czasu w końcu miną, ale bardzo się pomylił. Prześmiewcze uwagi z roku na rok przybierały na sile, zmieniając życie Petera w prawdziwe piekło.

„W dziewiętnaście minut można skosić frontowy trawnik, ufarbować włosy, obejrzeć tercję meczu hokejowego. Dziewiętnaście minut wystarczy, żeby zaplombować ząb, upiec ciastka, poskładać pranie pięcioosobowej rodziny. (…) W dziewiętnaście minut można wstrzymać świat lub ewakuować się z niego na zawsze. Dziewiętnaście minut – tyle wystarczy, żeby dopełnić zemsty.”

Lecz pewnego dnia spadła ostatnia kropla, która przepełniła czarę goryczy. Peter, chuderlawy nastolatek, wyśmiewany przez swoich rówieśników i Josie, przyjaciółkę z dzieciństwa, która zasmakowała w szkolnej popularności, postanowił zakończyć swoje codzienne męczarnie. Dzierżąc w dłoni śmiercionośną broń ruszył do Sterling High by na dobre zakończyć potok wyzwisk płynący z ust szkolnych kolegów. Jeden jedyny raz, przez dziewiętnaście minut, role się zmieniły – to Peter stał się oprawcą, a uczniowie liceum stali się ofiarami, które z przerażeniem i krzykiem na ustach umykały szkolnymi korytarzami przed zabójczymi strzałami pistoletu.

Jodi Picoult ma na swoim koncie wiele powieści, w których porusza niesamowicie trudne tematy, które sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury. Tym razem
Autorka porusza problem wyobcowania, wyśmiewania i szykan wśród nastolatków. Pewnie każdy z nas, na pewnym etapie życia, spotykał się z tym problemem. Może pośrednio, a może na własnej skórze. Tak czy inaczej, zadajemy sobie sprawę, że ofiara takich działań poddawana jest ogromnej próbie siły własnej psychiki i charakteru. W takim momencie nie trudno się załamać, ale czy rozwiązanie, które zastosował Peter, może być działaniem uzasadnionym i usprawiedliwionym? Sprawdźcie, jak na to pytanie odpowiedziała Autorka;)

Wielokrotnie miałam okazję poznać twórczość Jodi Picoult i za każdym razem Autorka mnie szokowała, trzymając w napięciu do ostatnich stron książki. Tutaj jednak poczułam jakieś rozleniwienie fabuły, nie potrafiłam się wciągnąć w historie bohaterów „Dziewiętnastu minut”. Mam wrażenie, że czegoś mi zabrakło, czegoś, co ruszyłoby mnie emocjonalnie i osobiście dotknęło w jakiś sposób. Tematyka jest naprawdę ciekawa i poruszająca, skłaniająca do myślenia i zastanowienia się nad własnymi czynami, ale jakoś nie było chemii między mną a książką.

Niemniej jednak Picoult wciąż zaskakuje swoim jedynym i niepowtarzalnym stylem, który jakiś czas temu mnie uwiódł, co sprawiło, że teraz rzucam się na każdą nową powieść Autorki, której nie miałam jeszcze okazji przeczytać. Picoult o trudnych sprawach potrafi pisać lekko, choć z wielką precyzją. Trzeba przyznać, że wiedza Autorki na temat policyjnych czy sądowych procederów jest naprawdę duża i dogłębna, co jest dla mnie ogromną zaletą. Prócz szczegółowych i realistycznych opisów, które dodają fabule smaku, mamy również rozległe opisy charakterów postaci – znamy przeszłość najważniejszych bohaterów, ich teraźniejszość i to, co może, choć wcale nie musi się wydarzyć. Wszystko to sprawia, że postacie są bardziej namacalne i łatwiej nam zrozumieć pobudki, które nimi kierują.

W ogólnym rozrachunku wciąż pozostaję wielką fanką Jodi Picoult, mimo tego, że „Dziewiętnaście minut” mnie nie ruszyło. Powieść ta wciąż jest na dużym poziomie, zaskakuje trudną tematyką i ciekawą fabułą oraz rozwiniętymi postaciami, ale niestety, coś się między nami nie zgrało. Mimo prywatnego niedosytu, polecam.

Moja ocena: 7/10