Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet - Stieg Larsson

Autor: Stieg Larsson
Tytuł: Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet
Tytuł oryginału: Män som hatar kvinnor 
Seria: Saga Millenium, t. I
Wydawnictwo: Czarna Owca
Liczba stron: 640
Oprawa: miękka

Z jednej strony Mikael Blomkvist znany dziennikarz i wydawca czasopisma „Millenium”. W życiu prywatnym poukładany mężczyzna, którego spokój został naruszony po burzliwych wydarzeniach, które miały miejsce w ostatnim czasie. Sprawa, która miała być świetnym materiałem na artykuł i okazją do zdemaskowania nielegalnych działań jednego z bardziej znanych przedsiębiorców okazała się być ślepym zaułkiem, przez który Mikael został oskarżony o zniesławienie. Jego reputacja i wiarygodność została nadszarpnięta, a „Millenium” zagrażał upadek. Blomkvist postanowił więc wycofać się z dziennikarskiej sceny, szczególnie, że nadarzyła się ku temu stosowna okazja…

Z drugiej strony Lisbeth Salander, nieco ekscentryczna młoda outsiderka, która w przekłutym nosie ma wszystkie narzucane jej zasady. Wycofana z życia społecznego, chodzi własnymi krętymi i ciemnymi ścieżkami. Prywatnie jest genialną researcherką, przed którą nie ukryją się najbardziej skrywane sekrety. Tak zarabia na życie i właśnie tak trafia na Blomkvista.  

„Ludzie zawsze mają swoja tajemnice. Chodzi tylko o to, żeby je odgadnąć.” 

Mikael i Lisbeth. Dwa tak bardzo odmienne, zupełnie nie pasujące do siebie światy połączyła jedna pokrętna sprawa rodu Vangerów. Jak dotąd byli sobie całkowicie obcy, teraz muszą wspólnie dociec prawdy, która skrywana była przez prawie czterdzieści lat. Czego będą szukać dziennikarz śledczy i researcherka? Mordercy nastoletniej Harriet Vanger, która zaginęła trzydzieści sześć lat temu. Mordercy, który nienawidzi kobiet…

„Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” to pierwszy tom sagi Millenium autorstwa nieżyjącego już Stiega Larssona (1954-2004). W ostatnim czasie znów zrobiło się głośno o dziele Larsonna, ze względu na ekranizację Davida Finchera zatytułowaną „Dziewczyna z tatuażem” (org. Girl with the Dragon Tattoo, 2011). Pod wpływem rozgłosu i wielu, głównie pozytywnych, opinii postanowiłam sama zapoznać się z sagą.

Szczerze przyznam, że nie była to łatwa i przyjemna lektura. Nie ze względu na objętość książki, która jest zauważalna na pierwszy rzut oka, tylko ze względu na jej treść. Każda fabuła potrzebuje czasu, by nabrać tempa. W przypadku jednych, akcja zaczyna się już od pierwszej strony, w przypadku innych, daleko, daleko za nią. W przypadku Larssona nie doczekałam się rozwinięcia akcji do ponad połowy książki. Pierwsze trzysta stron okazało się drogą przez mękę. Najpierw dziennikarskie zawiłości dotyczące sprawy „Millenium”, później mętne intrygi rodziny Vanger – to było dla mnie za dużo. Nawet nie wiem ile razy pomyślałam, by odłożyć książkę i już do niej nigdy nie wrócić. Jedyną rzeczą, która mnie ratowała, były fragmenty poświęcone Lisbeth, która stała się postacią, która, jak na mój gust, ocaliła cały pierwszy tom.

Ale w końcu, po ciężkich bojach, udało mi się przebrnąć przez te nieszczęsne trzysta stron, przy których nudziłam się jak mops. Wreszcie zaczęło się coś dziać. Lisbeth wkroczyła na stałe do fabuły i nastąpił długo wyczekiwany czas rozwiązywania intryg i zwrotów akcji. Choć nie było ich zbyt wiele i przez rozwlekanie przebiegu wydarzeń zbędnymi opisami przyjmowałam je bardziej z obojętnością niż z zaskoczeniem, byłam zadowolona, że wreszcie wciągnęłam się w akcję.

Trzeba przyznać, że druga połowa książki wypada dużo korzystniej niż ta pierwsza. Obfituje w akcję, której na początku nie było wcale. Jak już wspomniałam, na stałe wkracza Lisbeth, która nie jest typową asystentką dziennikarza śledczego, której można było oczekiwać. Lisbeth jest wyjątkowa, odważna, pewna siebie i uparta. Jest niezależna i nie daje sobą pomiatać. Mocny charakter czyniący z niej babę z jajami, która ratuje całą powieść. Cieszę się, że to właśnie ona jest główną bohaterką drugiego tomu – chyba nie zniosłabym kolejnej części, której fabuła rozwijałaby się przez tyle czasu.

W ogólnym rozrachunku całość wypada trochę powyżej przeciętnej. Choć akcja w końcu się rozwinęła (z czego jestem niezmiernie zadowolona), postacie były interesujące i dobrze wykreowane, a językowo i stylistycznie nie widzę zastrzeżeń, to wewnątrz wciąż pozostaje we mnie niesmak po słabym, zbyt długim i rozwlekłym początku powieści, który mnie zawiódł i porządnie zmęczył.

Jeśli jakaś książka okrzyknięta jest światowym bestsellerem, a na jej temat nie przestają sypać się zachwyty, gdzieś w naszej głowie podświadomie zaczynają kiełkować oczekiwania. Skoro wszyscy tak się nią zachwycają to coś w niej musi być, czyż nie? Jeśli chodzi o książkę Larssona moje oczekiwania były duże. Może więc zbyt duże, skoro jedyne co odczuwam po skończonej lekturze to rozczarowanie? Tak czy owak, nie poddam się tak łatwo i sięgnę po II tom.

Moja ocena: 7/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czarna Owca