Bóg, kasa i rock'n'roll - Szymon Hołownia, Marcin Prokop

Autor: Szymon Hołownia, Marcin Prokop

Tytuł: Bóg, kasa i rock'n'roll

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 336

Oprawa: miękka

Gdy pierwszy raz zobaczyłam zapowiedź tej książki, wiedziałam, że chcę ją przeczytać. Dlaczego? Przez połączenie „Prokop&Hołownia”. Z tymi dwoma panami miałam do czynienia głównie podczas oglądania sobotniego programu rozrywkowego. Wtedy miałam wrażenie, że panowie mimo wszystkich różnic, które ich dzielą, w jakiś niesamowity sposób się wzajemnie uzupełniają, tworząc zgrany i interesujący duet. Miałam wrażenie, że książka stworzona w konwencji takiej mieszanki może być czymś wyjątkowym. Powaga tematów, które poruszają zmiksowana z głupowatym dowcipem prezentowanym w telewizji – czegóż chcieć więcej.

Niestety, w jakiś sposób zachłysnęłam się własnymi oczekiwaniami. Patrząc na tytuł, liczyłam, że więcej będzie kasy i rock’n’rolla, a mniej Boga. Jest wręcz odwrotnie.

Ale zaczynając od początku. „Bóg, kasa i rock’n’roll” to swoisty dialog pomiędzy Marcinem Prokopem a Szymonem Hołownią. W swojej rozmowie poruszają tematy, o których nie rozmawia się na co dzień. Wszak przy rodzinnym obiedzie nie wdamy się w zażarte dyskusje czy Bóg istnieje, a jeśli tak, to czemu się z nami bawi? A co jeśli bawi się nami? A co z rolą pieniądza we współczesnym świecie? Czy pieniądz jest ważny i czy daje nam wolność? A może wręcz przeciwni - zniewala? Jednoznacznie można orzec, że są to tematy trudne i w większości kontrowersyjne, szczególnie jeśli chodzi o wiarę i Kościół.

Niemniej jednak, mimo ciężaru jaki spoczywa na problemach poruszanych przez Prokopa i Hołownię, można zauważyć, że prowadzą swój dialog w sposób wyważony. Każdy z nich stara się przedstawić swoje racje, mimo, że spotykają się ze obiekcjami z drugiej strony. Żaden z nich nie zniża się do słownych przepychanek, co jest godne podziwu zważając na tematykę, którą poruszają. Mimo odmiennych charakterów i poglądów nie starają się przeciągnąć czytelnika na swoją stronę – Hołownia na stronę gorliwych katolików, Prokop na stronę racjonalnych agnostyków – wręcz przeciwnie, dają czytelnikowi wolną wolę i możliwość wyboru własnej drogi. Nie mówią, co jest dobre, a co złe – o tym zdecydować musimy sami.

Szczerze przyznam, że lektura książki „Bóg, kasa i rock’n’roll” nie należała do rodzaju lekkich i przyjemnych. Jak już na początku mówiłam, nieco minęłam się z oczekiwaniami. Gdzieś po cichu liczyłam na więcej śmiechu i zabawy, a dostałam coś zupełnie innego – trudna i kontrowersyjna tematyka, która skłania do refleksji. Z jednej strony to dobrze, bo lektura była dla mnie podróżą w głąb w siebie, w swoje własne poglądy i przekonania. Nauczyłam się wiele o sobie, m.in., że nie potrafię tak ślepo wierzyć, w coś, czego nie potrafię udowodnić, co nie jest namacalne jak robi to Szymon Hołownia. Z drugiej strony, czytanie momentami było dla mnie ciężkie i czasem przechodziło mi przez myśl, żeby sobie darować. Ale przetrwałam do końca i nie żałuję ani trochę.

Mam jednak niemiłe wrażenie, że bardziej jest to książka Hołowni, niż Prokopa. Gdzieś udało mu się przemycić sporą ilość tematyki z jego podwórka, w której z pewnością czuje się lepiej niż Prokop. Po drugie, strasznie irytuje mnie to, że Hołownia wszystko potrafi wytłumaczyć Bogiem, wiarą i miłością. Dla mnie jest to nieco naiwne myślenie, ale nie chcę osądzać niczyich poglądów. Wiem tylko jedno – że skłaniam się ku poglądom Prokopa.

Pomijając moje lekkie rozczarowanie dotyczące tematyki książki, a raczej proporcji poruszanych tematów, polecam tę pozycję. Nie jest to lektura lekka i nie wymagająca myślenia, przy której można się zrelaksować, ale przecież nie każda książka musi taka być. W zamian za to czytelnik otrzymuje rozmowę na poziomie, prowadzoną przez dwóch inteligentnych i oczytanych facetów, dzięki której może się dowiedzieć wiele o sobie. Warto też zaznaczyć, że w pewien sposób zaglądamy przez okienko w prywatne życie Prokopa i Hołowni, które tak bardzo różni się od obrazu, jaki wykreowaliśmy sobie na podstawie duetu z „Mam talent!”. Może warto odbyć podróż w głąb siebie, meandrując pomiędzy metaforami, które serwują nam rozmówcy? 

Moja ocena: 7,5/10